Voor ons doen (Tjerk en ik) hebben we enorm lang zitten twijfelen: gaan we wel of geen nieuwbouwwoning kopen. Met meer ruimte en luxe dan we nu hebben. Wat geen noodzaak is, maar wel fijn voor het comfort. Het irriteerde me dat ik geen keuze kon maken. Het ene moment dacht ik jaaa, een bad, een kantoor, een jaren 30 woning, dat is het helemaal. En het andere moment dacht ik neeee, de plek in de buurt past niet bij ons en die hogere lasten..
Als we t niet doen dan hebben we “geen” kindvriendelijke tuin, doen we het wel dan wonen we in een huis waar ik niet zeker van ben. Grr! Ik voelde me een verwend kind, maar het knaagt dan gewoon aan je.
We bedachten ons dat we rationeel gezien het huis wilde kopen. Nieuwbouw is ideaal in deze gekke huizenmarkt, ons huis kunnen we prima verkopen en financieel was alles geregeld. De ideale volgende stap dus.
Om een knoop door te hakken hebben we onze talentenpaspoorten er letterlijk bij gepakt. En een fles wijn om deze fucking luxe positie te vieren. We zagen toen hoe belangrijk het voor mij is om iets letterlijk te kunnen zien en dat Tjerk meer spanning en avontuur nodig heeft.
Dus kijkend naar wat er bij ons past én ons gevoel hebben we besloten het huis niet te kopen! Hoe moeilijk ook want dan daarna denk je direct aan alles wat je niet kiest. Het is zo’n mooi huis.. en dan heb ik een kantoor.. enn.. maar nu iedereen is ingelicht voelt het als een opluchting en zijn we ook onwijs blij met wat we nu hebben. Op naar nieuwe kansen, keuzes en huizen die beter bij ons passen.