Ik snap het niet, elke keer weer gebeurt het. Het lijkt wel een vloek! Een paar maanden geleden had ik een conflict op mijn werk, en nu gebeurt het weer.
Hij zit op het puntje van zijn stoel en kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. Hij praat snel en komt op mij gefrustreerd over. Ik vraag of dat klopt: “Ja, sjongejonge, waarom ben ik steeds de boeman op m’n werk? Ze moeten gewoon hun werk doen, zo moeilijk is dat toch niet? Ik denk dat ik van baan moet wisselen”.
Ik denk van niet, zeg ik, wetende dat zijn drijfveren goed bij zijn functie als manager passen. Misschien krijg je een spiegel voorgehouden. En als jij bereid bent om erin te kijken, dan hoef je wellicht niet te wisselen van baan.
Hij leunt wat achterover. “En die anderen dan? Zij vinden mij schijnbaar geen goede manager.”
Ik vraag wat hij van zijn collega’s vindt. “Sja, ze verzaken nogal en ze zijn super snel oordelend als ik ze wat vraag”. (de spiegel?)
Ik vraag of hij, zoals hij nu tegenover mij zit, op dezelfde manier tegenover zijn collega’s zit.
“Nou, ja..soms.. ”
Ik zeg; wanneer je me verteld over jouw collega’s zie ik je ogen groot worden, je wenkbrauwen gaan omhoog en het volume van je stem gaat omhoog. Het effect daarvan op mij is dat ik minder goed naar je verhaal kan luisteren en je komt dan op mij oordelend over. Voor mij zou het beter zijn als je achterin de stoel gaat zitten, vanuit je buik ademt en een open vraag aan mij stelt.
“Oh… Ik wist niet dat ik zo overkom.” Het blijft even stil.
“Wat zou het je opleveren als je minder oordeelt over jezelf en over anderen? Wat zou er dan gebeuren met je werk plezier?”
Er valt een nog diepere stilte, en ik zie een voorzichtige glimlach verschijnen. “Jeetje, dit is wel confronterend,” zegt hij.
Vaak is het niet nodig om van baan te wisselen. Soms heb je even nieuwe inzichten en tools nodig om dingen anders te doen. Confronterend? Misschien. Leerzaam? Absoluut 😊.