Ze kwam binnen, schouders opgetrokken, onrustige blik en er kwam een kleine lach mijn kant op.

Tegelijkertijd zakken we rustig op onze stoelen, we kijken elkaar even aan en ik vraag wat ze wil drinken.

Ze slaat haar handen om het kopje thee, het lijkt gelijk troost te geven. Ze begint te praten;
– Waarom voel ik me zo moe en opgejaagd?
– Hoe is dit nu gebeurd?
– Ik doe zo mijn best, maar het lukt me gewoon niet… Niets lijkt te werken.
– Wanneer wordt er eindelijk eens naar mij geluisterd?

“Ik hou het gewoon niet meer vol… Ik wil gewoon dat het stopt.”

Ik vraag haar rustig te ademen en even stil te zijn en rustig na te denken over de volgende vraag: voor wie werk je zo hard?

Het blijft stil.
“Sja… kuch… hmm… eigenlijk weet ik het niet.”

We gaan aan de slag. Tranen, opluchting, inzicht, boosheid en rust. Van alles kwam voorbij.

We herkaderen haar gedachten. Een diepgewortelde overtuiging – ik moet hard werken – begint af te brokkelen. Langzaam komt ze weer in contact met haar gevoel.

We maken haar volgende stappen concreet; voor de komende 3 weken heeft ze een duidelijke focus: goed voor zichzelf zorgen.

En dat voelt goed! Opgelucht en met een grote glimlach loopt ze de deur uit.
De volgende keer bouwen we verder. Aan nog meer vrijheid en geluk, in haar denken, voelen en doen.